Verplichte samenwerking in de jeugdzorg

Verplichte samenwerking in de jeugdzorg

🤝 Verplichte samenwerking in de jeugdzorg: robuuste regio’s of gedwongen huwelijken?

Het voorstel voor robuuste jeugdzorgregio’s adresseert terechte knelpunten: versnippering, gebrek aan expertise en ongelijke toegang tot gespecialiseerde zorg. Maar de gekozen benadering blijft vooral bestuurlijk en organisatorisch – terwijl de echte vraag is:

👉 Krijgen kinderen en gezinnen hierdoor daadwerkelijk sneller, betere en toegankelijke hulp?

⚖️ De spanningen in het voorstel
• Schaal versus nabijheid: grote regio’s maken specialisatie mogelijk, maar vergroten afstand tot gezinnen.
• Uniformiteit versus maatwerk: verschillende regio’s hebben verschillende uitdagingen.
• Bestuurlijke logica versus zorginhoudelijke logica: goede structuren garanderen nog geen betere zorg.

📌 Risico: Een regio kan volgens de criteria ‘robuust’ zijn, maar toch te maken hebben met wachttijden, reisafstanden en ontevreden gezinnen.

🌱 Alternatief
• Differentiatie: modellen die passen bij stedelijke, landelijke of krimpregio’s.
• Hybride aanpak: regionaal inkopen waar schaal loont, lokaal organiseren waar nabijheid cruciaal is.
• Zorginhoudelijke criteria: resultaten, wachttijden, cliënttevredenheid.
• Vrijwillige samenwerking waar mogelijk, verplichte waar echt noodzakelijk.

💡 De kern: Verplichte samenwerking is een middel, geen doel. De ultieme test is niet of regio’s bestuurlijk robuust zijn, maar of Sanne, Kevin en hun families daadwerkelijk betere hulp krijgen.

#Jeugdzorg #Samenwerking #Robuustheid #Zorg #Gemeenten #Bestuur #Maatwerk #KindCentraal